Kao lokomotive istorije, sve velike revolucije pokretale su za sobom lavinu događaja. Međutim, njihova snaga ne bi bila toliko jaka da pobuna oružja nije išla u korak s pobunom duha. Tako su revolucionari svoje saučesnike imali među umetnicima, o čemu svedoče brojna dela - slike, skulpture, hepeninzi, murali...
Kada je 1789. godine u Francuskoj buknula velika buržoaska revolucija, došlo je do dubokih promena u svim oblastima života. Sa idejom „Sloboda, jednakost, bratstvo” srušena je monarhija i ukinute su sve povlastice vladajuće klase. Ali, kad je trebalo stvoriti neku novu, posebnu umetnost, koja bi veličala junačko vreme i vojničku slavu, umetnici su se vratili na davni svet antike. Kako se to dogodilo?
U tim burnim danima nova klasa videla je svoju sličnost sa slobodnim, rimskim građanima, pa je u Rimskoj republici tražila sve: društveni uzor, ljudske vrline, savršenu lepotu... I umetnici su delili isto mišljenje: zaključili su da samo pomoću antičke strogosti i jednostavnosti mogu da se suprotstave razbludnim i osećajnim delima svojih prethodnika. Pošto nisu mogli da se ugledaju na antičko slikarstvo, jer ono nije bilo sačuvano, slikari neoklasicizma uzeli su za uzor antičku skulpturu. Kad su preko mitoloških prizora opisivali događaje Revolucije, trudili su se da aktovima daju sve vrline rimskih građana i lepa, atletski građena tela. Na taj način iskazivali su najpoznatiji grčki stav da su duh i telo - jedno. Zbog strogih moralnih nazora, slikali su samo modele koji su postojali na akademijama, a to su u to vreme bili isključivo muškarci. Pošto su odbijali da im poziraju devojke lakog morala, u većini slučajeva kopirali su statue antičkih boginja i pokušavali da u njih unesu živost. U tom načinu slikanja, koji se nazivao „prilagođavanje antike”, posebno se istakao slikar Žak-Luj David.
Nema komentara:
Objavi komentar