Manastir Žiča

Sa manastirima Studenica i Hilandar, Žiča predstavlja nerazdeljivu trijadu (tri u jednom, trojedinstvo) koja ulazi u temelje srpske državnosti. „Sedmovratu Žiču“ (zbog njenih sedmoro vrata) i njenu crkvu Svetog Spasa (Vaznesenja Gospodnjeg) podigao je Nemanjin sin, prvi srpski kralj, Stefan Prvovenčani, u saradnji sa svojim bratom Svetim Savom. Žiča je završena po dobijanju samostalnosti Srpske Crkve, 1219. godine, i tada je i oslikana (živopisana). Freske iz tog doba su slabo očuvane, a uočava se njihova sličnost sa freskama Studenice. U novopodigutoj crkvi prvi arhiepiskop srpski, Sveti Sava, rukopoložio je prve srpske episkope (vladike) i krunisao je prvog srpskog kralja. To se smatra rođenjem srpske države. Žiča je postala arhiepiskopija – sedište srpskog arhiepiskopa.

Vera i običaji
Sveti Sava je zahtevao da se, po ugledu na najveće svetogorske crkve, Žiča omalteriše i oboji crvenom bojom, koja simboliše krv hrišćanskih mučenika iz koje se rađa Crkva.

Umetnost
Goran Petrović, roman Opsada crkve Svetog Spasa.

Geografija
Žiča je podignuta kod Kraljeva, na mestu koje se nalazi na jednakoj udaljenosti i od Rima i od Carigarada.

Istorija
Kao i Srbija, i Žiča je kroz istoriju mnogo stradala. Prvi put su je razrušili Tatari već krajem XIII veka, pa je sedište arhiepiskopije preneseno u Pećku patrijaršiju. Skoro 150 godina crkva Svetog Spasa u Žiči provela je bez krova. Velika obnova sprovedena je sredinom XIX veka. Rušena je i u nacističkom bombardovanju u Drugom svetskom ratu. Osam vekova postojanja manastira Žiča obeleženo je 2006-2008.