Manasija

Manastir Manasija je smešten pored rečice Resave, nedaleko od Despotovca i predstavlja jedan od poslednjih spomenika srpske srednjovekovne kulture. U srednjem veku manastir se zvao Resava, a ime Manasija je novijeg porekla. Crkvu je podigao despot Stefan Lazarević, sin kneza Lazara Hrebeljanovića. Izgradnja crkve, grandioznog utvrđenja i velike trpezarije trajala je od 1406. do 1418.
Impozantni bedemi sa 11 kula, opasani rovom, predstavljali su, u to vreme, moderan sistem odbrane manastira. Najdominantnija i najmasivnija – donžon kula poznata je pod imenom Despotova kula. U tvrđavu se ulazilo kroz velika vrata na zapadnoj strani.
Crkva Sv. Trojice, sa osnovom u obliku razvijenog trikonhosa, ubraja se među najreprezentativnija zdanja moravskog graditeljstva. Međutim, fasadne dekoracije od kamenih tesanica su zadržale karakter raške škole. Posebnu retkost u srpskoj srednjovekovnoj arhitekturi čini pod oblikovan u vidu mozaika.
Zidno slikarstvo, završeno 1418. godine, veoma je oštećeno u naosu, a samo u fragmentima sačuvano u priprati. Freske u Manasiji, zajedno sa onim u Kaleniću, najlepše su među moravskim spomenicima, a ubrajaju se u najbolje u starom srpskom slikarstvu uopšte. Pored monumentalno slikanih ratnika u pevnicama, naročito su lepi proroci, naslikani u kupoli, kao i idealizovana slika ktitora, despota Stefana Lazarevića koji prinosi model crkve Sv. Trojici.
Pored manastirske crkve i utvrđenja, u Manasiji su delimično sačuvani ostaci stare trpezarije i biblioteke. U biblioteci se nalazila prepisivačka radionica u kojoj su rađene brojne knjige za crkvene potrebe. „Resavsko pisanje“ je bilo veoma cenjeno i dugo je služilo za uzor kasnijim prepisivačima.